Θεσσαλονίκη, “τρελή κι αδέσποτη”

Σκόπευα να γράψω ένα σχόλιο για τη Θεσσαλονίκη, την πόλη που μεγάλωσα και ζω μια ζωή τώρα, εγώ, οι γονείς μου και τα παιδιά μου, έτσι εν είδει συστάσεων, σε αυτό το πρώτο κείμενό μου, εδώ στο iefimerida. Χθες, Κυριακή, με πρόλαβε η είδηση του θανάτου του Νίκου Παπάζογλου. Μιας μυθικής φιγούρας βγαλμένης από την πιο τρυφερή κι ευαίσθητη πλευρά της Θεσσαλονίκης. Μιας Θεσσαλονίκης που θα μπορούσε κάλλιστα να κάνει στολίδι και καμάρι της το «τρελή κι αδέσποτη» του Παπάζογλου.  Και να ΄ναι αυτή η φράση το διαβατήριο και οι συστάσεις της για το χθες, το σήμερα και το αύριο.
Ναι, πιστεύω πράγματι πως το «τρελή κι αδέσποτη» της ταιριάζει της πόλης μου! Περισσότερο πάντως από αυτό το γραφικό «παρατσούκλι» της «ερωτικής πόλης», που μπορεί κάποτε να ξεκίνησε να λέγεται με γοητεία και μαγεία, αλλά κατέληξε να ακούγεται γραφικό κι αστείο και πάντως να εκνευρίζει τους Θεσσαλονικείς. Γιατί, πού αλήθεια μπορεί κανείς να βρει σήμερα το ερωτικό στοιχείο της πόλης ως ακαταμάχητη και λάγνα γοητεία; Στο μπετόν που έχει καλύψει κάθε σπιθαμή της, στην έλλειψη πρασίνου που την καθιστά  μια από τις πιο τσιμεντένιες πόλεις της Ελλάδας, στα αιωρούμενα σωματίδια που την ανεβάζουν στο πρώτο σκαλί των πιο μολυσμένων πόλεων της Ευρώπης, στο κυκλοφοριακό χάος που την καθιστά αβίωτη καθημερινά, στη φτώχεια και τη μιζέρια των προσώπων που συχνά μονοπωλούν τα φώτα της δημοσιότητας στην πόλη και πνίγουν τις άλλες φωνές της έμπνευσης και της δημιουργίας;.... Φωνές όπως αυτές του Παπάζογλου, του Ρασούλη, του Τσιτσάνη και του Καζαντζίδη παλιότερα, ή φωνές όπως του Χριστιανόπουλου, του Αναγνωστάκη, της Καρέλλη, του Πεντζίκη και του Ιωάννου.
Η Θεσσαλονίκη κουράστηκε... Οι βόλτες στη θάλασσα και η γοητεία του ηλιοβασιλέματος δε της αρκούν πια. Έφτασε να μοιάζει με γερασμένη πόλη, βουτηγμένη στην αδράνεια και εγκλωβισμένη στους μύθους της, όχι πολύ κολακευτικούς ενίοτε.... Ωστόσο, ναι, κουράστηκε, πια... Βαρέθηκε τη γραφικότητα, τη μιζέρια, τη φτώχεια, την γκρίνια, την πενία. Βαρέθηκε να είναι αυτά οι ταμπέλες της κι αυτά για τα οποία πρέπει να απολογείται ακόμα κι αν δε νοιώθει έτσι.
Χρειάζεται Φως και Χρώμα! Χρειάζεται ανάσες ιστορίας, πολιτισμού, ιδεών, δημιουργίας και αισιοδοξίας. Χρειάζεται να νιώσει ξανά ωραία, «τρελή κι αδέσποτη», ποθητή κι ανεξάρτητη, όπως μοιάζει η ιστορία της και οι άνθρωποί της μέσα στο πέρασμα των αιώνων με το πολύχρωμο μίγμα πολιτισμών, ιδεών, κουλτούρας που τη χαρακτήριζε πάντα! Χρειάζεται να στρέψει το βλέμμα μακριά, έξω από το μικρό φράχτη της αυλής της και να αντλήσει ιδέες δημιουργίας και πρωτοπορίας.
Δυνάμεις που μπορούν να την οδηγήσουν σ΄αυτό, υπάρχουν πολλές στην πόλη, πάντα υπήρχαν μέσα στα χρόνια, αν και τελευταία έμοιαζε να έχουν λουφάξει, από την έκπληξη ίσως ενός «ρούχου» που δε ταίριαζε και που ήταν παράταιρο και «στενό» γι αυτή την πόλη, τη κοσμοπολίτισσα των 23 αιώνων συνεχούς ιστορίας. Αυτές οι δυνάμεις περιμένουν να εκφραστούν και να πάρουν το μέλλον της πόλης στα χέρια τους..... Μπορεί να είναι πια η ώρα και η στιγμή!  Γιατί αυτή την πόλη «....έτσι την θέλουμε κι έτσι είναι αληθινή»!
www.lianagouta.gr