Για την τελευταία σύνοδο της ΕΕ
που έθεσε το ζήτημα του συμφώνου ανταγωνιστικότητας
Η αποκάλυψη των μύθων
Οι τελευταίες εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι όλα αυτά που ακούγαμε από την χορωδία ΠΑΣΟΚ. ΝΔ, ΛΑΟΣ, αλλά και ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ περί της κρίσης στο τραπεζικό σύστημα , τις διάφορες φούσκες και τους κερδοσκόπους, περί καζινοκαπιταλισμού και περί κρίσης της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης ή αξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος λόγω αδιαφάνειας και επίορκων πολιτικών που χρηματίζονται, αφέθηκαν στην άκρη και τώρα γίνεται λόγος περί κρίσης χρέους. Τα χρέη δηλαδή και τα ελλείμματα των κρατών, τάχα έφεραν την κρίση. Ότι άδειασαν τα κρατικά ταμεία λόγω κακής διαχείρισης και διαφθοράς. Ας είναι καλά το ΣΠΗΓΚΕΛ που αποκάλυψε για τα 600 δις ευρώ από ελληνικές καταθέσεις στις τράπεζες τις Ελβετίας, χώρια άλλες καταθέσεις, στις τράπεζες στην Ελλάδα, σε εταιρίες κλ.π. Οι καταθέτες δεν είναι εργαζόμενοι μισθωτοί, ούτε μικροεπαγγελματίες και φτωχοί αγρότες. Να που πήγαν τα χρήματα και μάλιστα νόμιμα, αφού την νομιμότητα την διαμορφώνουν οι καπιταλιστές και τα κόμματά τους.
Μερικοί νάρκισσοι περί του ανανεωτισμού άρχισαν να χρησιμοποιούν τον όρο συστημική κρίση, όπως και ο κύριος Παπανδρέου, ώστε να δείξουν ότι κάτι βαθύτερο συμβαίνει και να προσπεράσουν την αντίκρουση από την πλευρά μας (ή ακόμα και από αστούς αναλυτές που για τους δικούς τους λόγους ομολογούν και μερικές αλήθειες) ότι το καπιταλιστικό σύστημα δεν έχει ουσιαστικά περιθώρια να διαχειριστεί την κρίση για να περάσει σε δυναμική ανάκαμψη. Έχει προ πολλού απομακρυνθεί από την περίοδο της ακμής του, είναι σε πορεία βάρβαρης αντιδραστικοποίησης και σήψης, θέμα που δεν μπορεί να περιορίζεται στην κακή Μέρκελ ή στον κακό Σαρκοζί. Τα περί συστημικής κρίσης αποτελούν επίσης φιλολογία, καθώς στέκουν στην επιφάνεια και κρύβουν την ουσία την κρίσης, καπιταλιστικής υπερσυσσώρευσης.
Οι δήθεν ανατρεπτικές θεωρίες ότι η λαϊκή πάλη μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω χωρίς να κατευθύνεται στην ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, στην καλύτερη περίπτωση εκφράζουν ουτοπία, αν και πέρασε ο καιρός των ουτοπικών θεωριών, δεν υπάρχει δικαιολογία γι' αυτές πέρα από την συνθηκολόγηση και τον συμβιβασμό.
Οι προτάσεις αναδιάρθρωσης του χρέους ακόμα και το αίτημα για την διαγραφή, η έξοδος από το ευρώ , αποκομμένες από το ποια εξουσία θα επιχειρήσει, καταλήγουν αντιλαϊκά, είναι αδιέξοδες , τελικά είναι αφομοιώσιμες από το σύστημα, καθώς οδηγούν στην ενίσχυση του μηχανισμού στήριξης της ΕΕ, στην λογική της ομοσπονδοποίησης που είναι αντιδραστικοκοποίηση, σε μορφές νέου επαχθούς δανεισμού με την επαναγορά ομολόγων. Αλήθεια ο ΣΥΝ θα θεωρήσει επιτυχία την ομοσπονδιοποίηση ή θα επιχειρήσει να κάνει τον διαχωρισμό περί προοδευτικής και αντιδραστικής ομοσπονδιοποίησης της ΕΕ; Βολεύει ο διαχωρισμός της μορφής από το περιεχόμενο, τους πάσης φύσεως καιροσκόπους.
Αιτία της αντιλαϊκής επίθεσης δεν είναι η διόγκωση του δημόσιου χρέους ορισμένων κρατών-μελών, ούτε μόνο η διαχείριση της κρίσης.
Έχουμε κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που διογκώνει την κρίση και όχι κρίση χρέους. Η αναγωγή της κρίσης τώρα σε κρίση χρέους ισοδυναμεί με κάλεσμα του λαού να υπερασπισθεί μια ξένη γι αυτόν σημαία, την σημαία της αστικής διαχείρισης, και να δεχθεί αγόγγυστα την πιο αντιδραστική επίθεση που έχει δεχθεί μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.
Ο λαός δεν πρέπει να πάρει μέρος στον διάλογο ή τον αντίλογο για τον τρόπο, το μέγεθος και το χρόνο που ο ίδιος θα επωμισθεί τα πρόσθετα βάρη.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να πονοκεφαλιάζουν για το πώς θα καλυφθεί το χρέος, δεν χρωστούν τίποτε, δεν πρέπει να το αναγνωρίσουν, να το διαγράψουν σαν δικό τους πρόβλημα, βεβαίως να αποκαλύψουν την αιτία του και στη βάση αυτή να οικοδομήσουν κίνημα με τις δικές τους απαιτήσεις. Το δημοσιονομικό πρόβλημα σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες και στην Ελλάδα δεν προκλήθηκε γιατί ικανοποιήθηκαν οι λαϊκές ανάγκες ή γιατί όπως κυνικά ισχυρίζονται ότι οι εργαζόμενοι, που έχουν παράγει τεράστιο πλούτο, ζούσαν με δανεικά.
Αν η υπόθεση του χρέους και των ελλειμμάτων κατανοείται ως πρόβλημα του ίδιου του λαού, τότε ο λαός θα μοιάζει με τον πνιγμένο που πιάνεται από τα μαλλιά του για να σωθεί.
Βεβαίως θα πει κάποιος όταν το χρέος χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για να δικαιολογούνται αντιλαϊκά μέτρα τότε ίσως ( τάχα λέμε εμείς) καλό είναι οι εργαζόμενοι να υποδεικνύουν πώς θα ΓΊΝΕΙ Η ΑΠΟΠΛΗΡΩΜΗ ΤΟΥ. ΑΛΛΟ οι εργαζόμενοι να υποστηρίζουν να πληρώσει η πλουτοκρατία και μόνο, να μη δεχθούν να πληρώνουν, να βρίσκουν τρόπους απειθαρχίας και ανυπακοής, και άλλο να διαπραγματεύονται πώς θα γίνει η διαχείριση του χρέους. Το χρέος πρέπει να αποτελέσει κρίκο αφύπνισης, καταγγελίας και αφετηρία αντεπίθεσης, αλλά δεν πρέπει να θεωρηθεί ως αιτία των λαϊκών προβλημάτων και μάλιστα ως πρόβλημα καθαυτό.
Ακόμα και αν το δημόσιο χρέος μειωθεί με κάποια ρύθμιση θα είναι προσωρινό, θα αυξηθεί και πάλι όσο δεν καταργούνται οι αιτίες που το διογκώνουν.
Με βάση τις προβλέψεις του ΔΝΤ την ερχόμενη δεκαετία, η συνολική επιβάρυνση του ελληνικού κράτους για επιτόκια προσεγγίζει τα 170 δις ευρώ. Το ΔΝΤ προβλέπει επίσης ένα χειρότερο σενάριο, το δημόσιο χρέος να εκτοξευθεί πάνω από το 250%.
Η κυβέρνηση κατηγορεί το λαό γιατί υιοθετεί μορφές πάλης εναντίον των αυξήσεων των διοδίων, των εισιτηρίων κλπ. Με ποιο δικαίωμα το κάνει;
Η ίδια η κυβέρνηση έχει ξεκινήσει στάση πληρωμών στο λαό, με τις περικοπές επιδομάτων ανεργίας, την αύξηση των νοσηλίων με μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, με στάση πληρωμών του δημοσίου στις κατασκευές, αυξημένα τιμολόγια στις πρώην ΔΕΚΟ κλπ.
Η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να εμφανίσει σαν μια διαπραγματευτική επιτυχία, τη διασφάλιση της επιμήκυνσης αποπληρωμής του δημόσιου χρέους. Πρόκειται για καθαρή προσπάθεια εξαπάτησης. Και μ’ αυτή τη λύση θα πληρώσει το δημόσιο χρέος η εργατική τάξη, ο λαός που δεν ευθύνονται και δεν ωφελήθηκαν. Το μεγάλο κεφάλαιο που είχε 50 δισ. κέρδη την πενταετία πριν την κρίση και 15 δισ. κέρδη την πρώτη χρονιά της κρίσης, όχι μόνο δεν θα βάλει το χέρι στην τσέπη αλλά θα λάβει και νέα πακέτα κρατικής ενίσχυσης. Με την επιμήκυνση ο λαός θα πληρώσει τελικά πολύ περισσότερα σε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Το ευρωομόλογο είναι επίσης μορφή δυσβάσταχτου και μακροπρόθεσμου δανεισμού, ανεξάρτητα από τις διακυμάνσεις του επιτοκίου. Ανάλογα θα είναι τα πράγματα με το «κούρεμα».
Η κυβέρνηση προκειμένου να αντιμετωπίσει τις εντυπώσεις που δημιουργεί η αντιπολίτευση περί κατοχής και υποτέλειας, ομολογεί ότι πρόκειται για «αλλαγές που εμείς εντάξαμε στο πρόγραμμά μας, χωρίς να μας τις επιβάλλει κανένας εξωγενής παράγοντας». Προτιμά να πει την αλήθεια από το να κατηγορηθεί με ένα αναχρονιστικό επιχείρημα, πολύ περισσότερο που θέλει να περάσει την αντίληψη του «νέου πατριωτισμού», που είναι συνώνυμος με την ιμπεριαλιστική πολιτική.
Η σύνοδος αποκάλυψε ότι τα μέτρα της ΕΕ δεν αφορούν το χρέος αλλά την όλο και πιο εξευτελιστική τιμή της εργατικής δύναμης με στόχο την ανταγωνιστικότητα
Οι γερμανικές προτάσεις για το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας της ΕΕ» στην πρόσφατη Σύνοδο Κορυφής, επιβεβαιώνουν την εκτίμηση του ΚΚΕ ότι η στόχος είναι η θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλιακών ομίλων της ΕΕ απέναντι σε αναδυόμενες ισχυρές δυνάμεις της Ασίας (Κίνα, Ινδία) που έχουν διασφαλίσει πολύ φθηνή εργατική δύναμη αλλά και απέναντι στις ΗΠΑ. Η ανταγωνιστικότητα μια προϋπόθεση έχει, ο λαός να φθάσει στο κατώτατο σημείο των δικαιωμάτων, να του ρουφάει το αίμα και αυτός να ανεβάζει την παραγωγικότητά του.
Οι διαπραγματεύσεις των κυβερνήσεων των κρατών-μελών δεν αφορούν την προάσπιση των λαϊκών δικαιωμάτων. Στην κατεύθυνση επίθεσης της εργατικής τάξης έχουν ήδη συμφωνήσει. Οι προτάσεις για το Μόνιμο Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης και τα διάφορα σενάρια διαχείρισης του χρέους αφορούν τον επιμερισμό βαρών μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κρατών και τραπεζικών ομίλων, για ένα μέρος του κεφαλαίου που θα απαξιωθεί, ώστε να δοθεί νέα ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη.
Δεν πρόκειται για νέα στρατηγική αλλά για συνέχεια της στρατηγικής της Λισσαβόνας. Εφαρμόσθηκε με την «Ατζέντα 2010» στη Γερμανία, την περίοδο που δεν είχε εκδηλωθεί η κρίση και δεν αντιμετώπιζε πρόβλημα διόγκωσης του δημόσιου χρέους.
Η ολοκλήρωση της «απελευθέρωσης» της αγοράς ενέργειας, η επίτευξη της πλήρους διασυνδεδεμένης εσωτερικής αγοράς της ΕΕ μέχρι το 2014, θα οδηγήσει σε υπέρογκες αυξήσεις των τιμολογίων οικιακής κατανάλωσης, επέκταση των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και νέα συμπίεση των μισθών για τους εργαζόμενους του κλάδου. Θα επιταχυνθεί η μείωση της λιγνιτικής παραγωγής στη Δυτική Μακεδονία και η παράδοση λιγνιτικών αποθεμάτων σε ιδιωτικούς ομίλους.
Τα λαϊκά στρώματα θα σηκώσουν νέα πρόσθετα βάρη για να διασφαλισθεί η πολύμορφη κρατική στήριξη των τραπεζών και των επενδύσεων «πράσινης ενέργειας» και κτιριακών παρεμβάσεων για την εξοικονόμηση ενέργειας.
Ο ισχυρισμός της ελληνικής κυβέρνησης ότι «το θέμα δεν αφορά κυρίως την Ελλάδα, που έχει ήδη εφαρμόσει το 90% των προτεινόμενων μέτρων», είναι αποπροσανατολιστικός.
Η επίθεση δεν έχει ημερομηνία λήξης, δεν θα ανακοπεί χωρίς οργανωμένη λαϊκή αντεπίθεση. Ετοιμάζεται η γενίκευση του ορίου συνταξιοδότησης στα 67, η νέα αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης και νέα αλλαγή προς το χειρότερο του πρόσφατου αντιλαϊκού νόμου για τις επιχειρησιακές συμβάσεις, με στόχο της απαξίωσης και κατάργηση των κλαδικών συμβάσεων. Προβλέπεται να απαλειφθεί ακόμα και η στοιχειώδης γνωμοδότηση του ΣΕΠΕ και η συμμετοχή των δευτεροβάθμιων συνδικαλιστικών οργανώσεων.
Η επίθεση στα δικαιώματα της εργατικής τάξης βαδίζει χέρι-χέρι με την αύξηση του κινδύνου για τα κυριαρχικά δικαιώματα και την ειρήνη στην περιοχή. Δεν αποτελεί ριζοσπαστική καταγγελία η κατηγορία της υποτέλειας και εθελοδουλίας, η αναγωγή των προβλημάτων στη δράση της γερμανικής «μπότας» και τα περί κατοχής.
Εδώ πρέπει να συνυπολογίσουμε τρεις παράγοντες:
(α) Τη μεταβολή του συσχετισμού δύναμης ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα που επιταχύνθηκε λόγω της εκδήλωσης της διεθνούς οικονομικής κρίσης (π.χ. άνοδος της Κίνας).
(β) Τη στάση της ελληνικής κυβέρνησης που εμπλέκει όλο και πιο πολύ τη χώρα στο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Π.χ. δίνει προτεραιότητα στα δυτικά σχέδια μεταφοράς φυσικού αερίου στον ευρωπαϊκό νότο έναντι του ρωσικού σχεδίου Σάουθ Στριμ.
(γ) Τη τάση της ελληνικής άρχουσας τάξης που είναι πρόθυμη να εκχωρήσει κυριαρχικά δικαιώματα που αφορούν τα σύνορα και τον ορυκτό πλούτο της χώρας, για να προωθήσει τα συμφέροντά της (κόμβος μεταφοράς, επενδύσεις στη ΝΑ Ευρώπη, κέρδη συνεκμετάλλευσης).
Σημειώνουμε την άρνηση της κυβέρνησης να ανακηρύξει ΑΟΖ και να δώσει μάχη οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ.
Σημειώνουμε επίσης τη διαφαινόμενη όξυνση σχετικά με την οριοθέτηση ΑΟΖ μεταξύ Αιγύπτου-Ισραήλ-Κύπρου-Τουρκίας-Λιβάνου (με στήριξη του Ιράν) κλπ. και τις αλυσιδωτές πιθανές επιπτώσεις στην περιοχή, σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στην Αίγυπτο.
Σημασία του συντονισμού και του προσανατολισμού για την οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης.
Έχει σημασία ο προσανατολισμός και η μαζικότητα του κινήματος και όχι αποκλειστικά οι μορφές πάλης με αιτήματα είτε συντεχνιακά κυριολεκτικά, είτε αμυντικά, είτε διαχειριστικά. Βεβαίως ο ανεβασμένος αγώνας απαιτεί ανεβασμένες μορφές πάλης. Το θέμα είναι όμως ο αγώνας να κατευθύνεται , πρέπει να κατευθύνεται στο θέμα της εξουσίας, ανεξάρτητα πως θα εκδηλώνεται κάθε φορά ή σε κάθε φάση ο συσχετισμός δύναμης ανάμεσα στα δύο βασικά αντίπαλα στρατόπεδα που υπερασπίζονται τους δύο διαφορετικούς δρόμους ανάπτυξης.
Κανείς κλάδος μόνος του, αμυντικά-συντεχνιακά κλπ. Τώρα συντονισμός (υγεία – μεταφορές – αγροτικά – ενέργεια - συλλογικές συμβάσεις ιδιωτικού τομέα κλπ.).
Ορόσημο η μεγαλύτερη επιτυχία της απεργίας στις 23 Φλεβάρη.
Ο πραγματικός αντίπαλος και η γραμμή ρήξης «Αποδέσμευση απ’ την ΕΕ με λαϊκή εξουσία».
Προέχει η αλλαγή συσχετισμού δύναμης στο επίπεδο της κοινωνίας, στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος, παντού, στη δημιουργία μαζικού λαϊκού μετώπου που αντιπαρατίθεται στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης από την σκοπιά της πάλης για την κοινωνικοποίηση, τον παραγωγικό συνεταιρισμό, τον πανεθνικό σχεδιασμό, τον εργατικό έλεγχο, την αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Μόνο μια εξουσία μπορεί να υλοποιήσει μια άλλη πολιτική ανάπτυξης που θα υπηρετεί τις ανάγκες του λαού, με το λαό πρωταγωνιστή , η εργατική λαϊκή εξουσία. Όσο πιο κοντά έλθει τόσο θα απομακρύνουμε τα χειρότερα, θα ξεκινήσει η απόπειρα της οικοδόμησης μια νέας κοινωνίας.
Οι εξελίξεις στην Αίγυπτο και την Τυνησία δείχνουν ότι ούτε ένα βήμα εμπρός δεν μπορεί να γίνει χωρίς τον λαό, ταυτόχρονα όμως αν ο λαός δεν έχει βάλει πλώρη για την λαϊκή εξουσία, τότε όσο και αν παλεύει, ο αγώνας του μπορεί να αξιοποιηθεί από την αστική τάξη και τους συμμάχους της για εναλλαγή και τίποτε άλλο.
Είναι άλλο πράγμα να έχεις μερική επιτυχία ή και αποτυχία λόγω συσχετισμού δύναμης, και άλλο πράγμα να μη παλεύεις για την αλλαγή του συσχετισμού δύναμης. Και αλλαγή συσχετισμού δύναμης σημαίνει ότι αυτή πρέπει να έχει στόχο την εργατική λαϊκή εξουσία.
Όσο πιο γρήγορα, πεισμένοι από την ίδια τους πείρα τα εργατικά λαϊκά στρώματα , οι νέοι άνθρωποι να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με τις ελπίδες και αυταπάτες ότι το ΠΑΣΟΚ ή η ΝΔ μπορούν να φέρουν λύση. Είναι απαιτούμενο ο λαός να έχει καθαρό ότι το σύστημα μπορεί να μεταμφιέζεται , έχει κάποια χαρτιά στα χέρια του, καθώς έχουν αυξηθεί ποσοτικά οι πολιτικές δυνάμεις που αποτελούν αντικειμενικά τσόντες και δεκανίκια των δύο, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, οπότε έχει εναλλακτικές λύσεις σε σχέση με τις μονοκομματικές κυβερνήσεις. Ανεξάρτητα τι κομπρεμί γίνουν ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις, αυτό που έχει σημασία είναι ο λαός να μη δώσει καμία πίστωση χρόνου.
Αποσπάσματα από την εισηγητική ομιλία
Για τις κινητοποιήσεις στο χώρο της Υγείας
«Εμείς, χαιρετίζουμε κάθε κίνημα που εκφράζεται, αλλά την ίδια ώρα μας προβληματίζει πάρα πολύ αν το κάθε κίνημα και η κάθε κινητοποίηση συμβάλει σε αυτό που λέμε: Κίνημα ισχυρό, ανθεκτικό, μαχητικό, ικανό, έξυπνο και με προοπτική. Για πάρτε τώρα τις κινητοποιήσεις που γίνονται στο χώρο της υγείας. Ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού αν μείνει στη συζήτηση που γίνεται στα μέσα ενημέρωσης, με τις ηγεσίες του κινήματος των γιατρών και τους δημοσιογράφους, τότε δικαιολογημένα δε θα βάλει πλάτη για να στηρίξει αυτό το κίνημα.
Οι διεκδικήσεις αυτών των ηγεσιών είναι μακριά απ’ τις πραγματικές ανάγκες του λαού. Ένα πράγμα αρκεί να έλεγαν αυτοί οι συνδικαλιστικοί φορείς. Γιατροί πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης στο δημόσιο σύστημα, έστω εδώ, μέσα στις συνθήκες του καπιταλισμού, όλοι οι γιατροί, με ανθρώπινους μισθούς, με αναβάθμιση της επιστημονικής τους γνώσης, με ανθρώπινα ωράρια, ώστε να έχει ο λαός παροχή υπηρεσιών 24 ώρες το 24ωρο. Στα θέματα της υγείας δεν υπάρχουν ωράρια.
Δεν ξεκινάνε όμως από εκεί. Παζαρεύουν το βασικό μισθό και τα ποσοστά απ’ την πελατεία των ασθενών. Θα είναι 400, 600 και 20 ευρώ το κεφάλι και δε βλέπουν ότι δημιουργείται μία αγορά όπου θα αγοράζονται και θα πωλούνται υπηρεσίες με μειωμένη κρατική επιχορήγηση μέχρι μηδέν που θα φτάσει, με αύξηση των εισφορών και θα αγοράζονται και θα πουλιούνται υπηρεσίες ανάλογα με την τσέπη του εργαζόμενου.
Πρέπει να το καταλάβουν ότι οι περισσότεροι γιατροί, η μεγάλη τους πλειοψηφία θα ζει σε εξαιρετικά άσχημες συνθήκες. Αρκετοί απ’ αυτούς σε συνθήκες φτώχειας. Ένα μέρος των γιατρών θα ωφεληθεί από το σύστημα. Θα γίνουν οι επιζητούμενοι γιατροί της μεγάλης πελατείας στο δήθεν δημόσιο σύστημα υγείας.
Ας αφήσουν ορισμένοι ότι παλεύουν για ένα σύστημα παροχών στο λαό. Αν το θέλουν, να πουν δημόσιο σύστημα υγείας, κατάργηση των εισφορών στα θέματα υγείας και γιατροί πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης. Δεν θα υπάρχει γιατρός που θα δουλεύει σε ιδιωτικό νοσοκομείο, είτε σε ιδιωτική κλινική, και σε ιδιωτικό ιατρείο. Όλοι στο δημόσιο σύστημα με καλές αμοιβές.
Όσο δεν το λένε αυτό, δεν θα ικανοποιήσουν ούτε τα στενά τους αιτήματα και πάνω απ’ όλα δεν μπορούν να εξασφαλίσουν τη λαϊκή συμπαράσταση, κάτι που οφείλει να κάνει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, οι ταξικές δυνάμεις, οι ριζοσπαστικές δυνάμεις.
Τέτοιοι αγώνες δημιουργούν εντυπώσεις, δημιουργούν κλίμα, αλλά οδηγούν στην ήττα. Εμείς δεν πιστεύουμε σε αυτό, γιατί πιστεύουμε ότι αργά ή γρήγορα το θέμα της υγείας θα αναδειχθεί στα εργοστάσια, στους τόπους δουλειάς, στις φτωχογειτονιές και όχι αποκλειστικά. Γιατί υπάρχουν δραστηριότητες και διεργασίες, αλλά αυτό που φαίνεται σήμερα δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες της λαϊκής δωρεάν σύγχρονης υγείας».
Η συζήτηση με τους δημοσιογράφους
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Σε κάποιο σημείο της τοποθέτησής σας, ζητήσατε από τους εργαζόμενους και από το λαό να κάνει «στάση πληρωμών». Ας υποθέσουμε ότι δεν πληρώνω τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, του ΟΤΕ, της ΕΥΔΑΠ, για πέντε μήνες, για ένα χρόνο, δε θα έρθει κάποια στιγμή που θα πληρώσω το λογαριασμό τριπλά; Αφού δεν μπορώ να κάνω διαφορετικά.
Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Σε προσωπικό επίπεδο δε λύνονται αυτά τα ζητήματα. Αλλά να πάρουμε και μια πλευρά. Υπάρχει κόσμος που δεν μπορεί να πληρώσει; Δεν είναι μόνο ζήτημα επιλέγω να μην πληρώσω. Στριμώχνομαι μεν, στερούμαι, αλλά επιλέγω να μην πληρώσω. Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι, αν όχι τώρα, θα γίνουν πολύ περισσότεροι σε 2, 3, 4 χρόνια, που δε θα έχουν να πληρώσουν. Να το ξεκαθαρίσω, δεν είναι ένα χούι που έχουμε εμείς για να αντιπαλέψουμε αυτή την πολιτική, με το «δε θα πάω να πληρώσω τη ΔΕΗ», ενώ έστω στριμωγμένη μπορώ να πάω να την πληρώσω. Θα έρθει η στιγμή που δεν θα μπορώ. Δεν πρέπει να φτάσουμε σε αυτή τη στιγμή.
Επομένως το θέμα «δεν πληρώνω, κάνω στάση πληρωμών» περιλαμβάνει μια σειρά μορφές πάλης που ανεβάζουν τη συσπείρωση και την πίεση για να αντιπαλέψεις συνολικά και ριζικά αυτή την πολιτική. Είναι μέσα στις μορφές πάλης.
Οι μορφές πάλης πρέπει σήμερα να είναι πιο ανεβασμένες, αλλά όχι τα αιτήματα να είναι συντεχνιακά. Όταν έχεις πολιτικοποιημένα αιτήματα, αιτήματα που μετατρέπονται σε μια αντεπίθεση με στόχο την ανατροπή του συσχετισμού δύναμης, θα έχεις και ανεβασμένες μορφές πάλης. Πώς θα γίνει δηλαδή; Μπορεί να είναι κι άλλες. Ξέρεις ο λαός τι μπορεί να βγάλει; Οι μορφές πάλης δε γράφονται, δεν καθορίζονται μέσα από τα κομματικά γραφεία.
Μην απομονώσουμε δηλαδή τη μορφή πάλης από το στόχο. Αν ο στόχος σου είναι απλώς να μην πληρώσεις μερικούς μήνες, τον πέμπτο μήνα, τον έκτο μήνα θα πας να το πληρώσεις, τι θα κάνεις;
Δεν είναι αυτοσκοπός το «δεν πληρώνω». Είναι ενταγμένος μέσα σε μία γραμμή συγκεκριμένη. Και να επικεντρώνουμε ορισμένα πράγματα. Δωρεάν εισιτήριο σε αυτούς που πάνε 6 με 8. Δεν μπορείς να πεις να μην πληρώνει κανένας εισιτήριο και ποτέ, αλλά μέσα από αυτή την προσπάθεια επικεντρώνεις αν θέλεις σε αυτό το θέμα. Ή όταν λέμε να αποδεσμεύεται η παροχή υπηρεσιών υγείας από το αν έχω βιβλιάριο και κάρτα εργασίας και αυτά τα 100 μεροκάματα που έχουν βάλει. Ή όταν λέμε να μην πληρώνεις τα 5 ευρώ. Αν το δεις τυπικά, θα σου πει ο άλλος: Μα 5 ευρώ δεν είναι και τρομερό στα νοσοκομεία. Μα τα 5 ευρώ αύριο θα γίνουν 25. Και τα 5 ευρώ τα έβαλαν για να καλλιεργήσουν την άποψη της συνευθύνης και της συμμετοχής, ότι είναι υπόθεση όλων το χρέος.
Μορφές πάλης και αιτήματα όχι για να δημιουργείς μια ανακατωσούρα. Αν το κάνεις για ανακατωσούρα και για εντυπώσεις, ζημιά θα κάνεις. Αλλά πώς θα πεις «δεν είναι δικό μου θέμα το χρέος, δεν το δημιούργησα, δεν πληρώνω»; Και όχι μόνο δεν πληρώνω, ζητάω να γίνει λαϊκή ιδιοκτησία όλο το συσσωρευμένο χρήμα που υπάρχει, όλος ο συσσωρευμένος πλούτος είτε είναι χρήμα είτε είναι μηχανήματα είτε είναι ακίνητα είτε είναι δάση, ό,τι και να ’ναι.
Αλλιώς μεμονωμένα τέτοια αιτήματα όταν δεν δημιουργούν προϋποθέσεις μιας πάλης τέτοιας που χρειάζεται σήμερα, θα γίνουν λίγο χαριτωμένα αιτήματα, συμπαθητικά, αλλά δε θα κινητοποιούν τον κόσμο με σταθερότητα.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Κυρία Παπαρήγα, το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν διάφορες πρωτοβουλίες που αυτοπροβάλλουν ως ακηδεμόνευτες, ακομμάτιστες, εθνικές, όπως το «Κίνημα Ανεξάρτητων Πολιτών» του Μίκη Θεοδωράκη. Ποια είναι η γνώμη σας γι' αυτά τα κινήματα; Κατά πόσο συμβάλλουν στη ριζοσπαστικοποίηση και την ανάπτυξη του λαϊκού κινήματος.
Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Να ξεκαθαρίσω το εξής: Κάποιος άνθρωπος ή κάποιοι άνθρωποι μπορεί να μην είναι οργανωμένοι σε κόμματα. Είναι έξω από κόμματα. Εγώ δεν μπορώ να πω ότι είμαι ακομμάτιστη. Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού δεν είναι οργανωμένη σε κόμματα. Άλλο αυτό, να αισθάνεσαι προσωπικά ότι δεν ανήκεις σε ένα συγκεκριμένο χώρο και δεν έχεις τις δεσμεύσεις και άλλο να λέμε ότι, ξέρεις, εγώ είμαι ακηδεμόνευτος. Τι θα πει ακηδεμόνευτος; Κάπου είσαι ενταγμένος πολιτικά, ιδεολογικά.
Ξέρετε, αυτοί που αισθάνονται ακηδεμόνευτοι είναι εξαιρετικά κηδεμονευόμενοι και κηδεμονεύουν άλλους ως ακηδεμόνευτοι. Διότι να σας πω, πάει το ΚΚΕ και λέει: Είμαι το ΚΚΕ και λέω αυτά. Ο καθένας έχει επιλογή, αν έχει προκατάληψη να βάλει και βουλοκέρι και να μην τα ακούσει. Κακώς, αλλά μπορεί να το κάνει. Για σκέψου να λέω τα ίδια και να εμφανίζομαι ως ακηδεμόνευτη. Κοροϊδεύω τον κόσμο δηλαδή.
Αν θέλετε, το σύνολο των πολιτικών, ιδεολογικών και κοινωνικών απόψεων δεν μπορεί να είναι χίλιες παραλλαγές. Δε γίνεται δηλαδή. Κάπου είσαι. Αυτοί που είναι υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι εκεί. Πόσες παραλλαγές μπορεί να έχεις; Αυτοί που είναι υπέρ του ΝΑΤΟ είναι εκεί. Αυτοί που είναι υπέρ του καπιταλισμού είναι εκεί. Άρα λοιπόν κάπου υπάρχεις. Άλλωστε επηρεάζεσαι μέσα από τη διαπάλη που γίνεται.
Αυτοί που λένε ότι είναι ακηδεμόνευτοι θέλουν να κηδεμονεύσουν στο όνομα του ακηδεμόνευτου τους πολλούς και ας αφήσουμε τις υποκρισίες. Άλλο το να μη καθοδηγούνται από ένα κόμμα, αλλά δε σημαίνει ότι δεν καθοδηγούνται από ένα σύστημα ιδεολογικών και πολιτικών αντιλήψεων.
Τώρα αυτή η ιστορία, επειδή συνδέθηκε και με την κίνηση αυτή, τη «ΣΠΙΘΑ». Κοιτάξτε, εμείς όταν εμφανίζεται ένα καινούργιο σχήμα, ένα καινούργιο μόρφωμα και μάλιστα από επώνυμους, δεν μας ενδιαφέρει να κάνουμε εκτιμήσεις προθέσεων ούτε είμαστε σε θέση για να αποδώσουμε προθέσεις.
Λέμε όμως το εξής: Αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της κρίσης και της Τρόικα ως πρόβλημα εισβολής κάποιων που κατέλαβαν την Ελλάδα, δε ξέρω με τι μέσα, στρατιωτικά, με τι. Και χρειάζεται ένα κίνημα ας πούμε εθνικής απελευθέρωσης. Δεν είναι έτσι.
Η αστική τάξη της Ελλάδας για τα συμφέροντά της συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στους διάφορους διακανονισμούς προσπαθώντας να πάρει ό,τι περισσότερο γίνεται για τον εαυτό, της ανάλογα με τη δύναμη και το συσχετισμό δύναμης μέσα εκεί.
Δεύτερον. Για να μην πάμε και στην κατοχή και το τι έκανε η αστική τάξη της Ελλάδας. Ήταν δύναμη αντίστασης; Ποτέ. Δεν μπορεί να είναι δύναμη αντίστασης. Δύναμη αντίστασης η αστική τάξη ήταν στο προηγούμενο κοινωνικό σύστημα, στις συνθήκες της φεουδαρχίας. Τώρα έχει τελειώσει το βιολί αυτό και δεν μπορεί να αντιμετωπίζεις το κίνημα με όρους ας πούμε 19ου αιώνα. Έλεος! Μας λένε εμάς ότι κοιτάμε πίσω. Ε, όχι!
Ακόμα κι αν η Ελλάδα δεχθεί εισβολή από αντίπαλο – εννοώ εχθρική, στρατιωτική εισβολή – καμία εμπιστοσύνη στην αστική τάξη της χώρας ότι θα κάνει απελευθερωτικό αγώνα. Αν ο αγώνας αυτός γίνει μαζί με την αστική τάξη έχει τελειώσει.
Πολύ περισσότερο τώρα, τι αγώνας απελευθερωτικός; Γιατί, υποτελής είναι η αστική τάξη της χώρας; Δηλαδή η αστική τάξη της Ισπανίας είναι υποτελής; Της Πορτογαλίας είναι υποτελής; Της Ιταλίας είναι υποτελής; Μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση υπάρχουν αντιδράσεις και αντιρρήσεις. Όταν τελικά υπογράφουν όλοι τα κείμενα, εκφράζει υποτέλεια;
Όποιος θέλει λοιπόν να αντιπαλέψει την Ευρωπαϊκή Ένωση, αυτό σημαίνει αποδέσμευση και η εξουσία στο λαό. Όχι η εξουσία στο λαό μέσω των εκλογών, αλλά ο πλούτος της χώρας γίνεται λαϊκή ιδιοκτησία. Με αυτή την έννοια, αν θέλουμε ένα κίνημα σήμερα, αυτό που λέμε πραγματικά απελευθερωτικό, είναι το κίνημα εκείνο που μιλάει για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, για τον παραγωγικό συνεταιρισμό, για τον πανεθνικό σχεδιασμό, τον εργατικό έλεγχο, την αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Είναι λίγο σχηματικό όπως το λέω, αλλά έτσι είναι.
Αυτό είναι ένα πραγματικά λαϊκό, απελευθερωτικό κίνημα, από την αστική τάξη και τον καπιταλισμό, από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους ιμπεριαλιστές. Όλα τα άλλα τώρα είναι – αφήστε τώρα – για τα πανηγύρια.
Και όταν μάλιστα μέσα σε αυτά τα κείμενα λέγεται ότι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν το ΠΑΣΟΚ εκείνο το οποίο υποστήριζε σωστά «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Έλεος!
Δεν καταδικάζουμε προθέσεις, ειλικρινά, αλλά πρόκειται για έναν αγώνα που κοιτάζει 200 χρόνια πίσω.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Κυρία Παπαρήγα, είπατε προηγουμένως ότι το θέμα είναι ο αγώνας πρέπει να κατευθύνεται στο θέμα της εξουσίας. Το ΚΚΕ λοιπόν θέτει θέμα εξουσίας; Επίσης ποιος μπορεί να είναι ο χαρακτήρας μιας Κυβέρνησης, διαφορετικός από τις μέχρι τώρα για τον τόπο μας Κυβερνήσεις που γνωρίσαμε.
Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Κατ' αρχήν το θέμα της εξουσίας το ΚΚΕ το θέτει από το ’18. Δεν είπε το ΚΚΕ ότι παλεύει για να είναι μια ζωή αντιπολίτευση. Όσο η εργατική τάξη και ο λαός είναι στην αντιπολίτευση, θα είμαστε κι εμείς. Δεν μπορούμε εμείς μόνοι μας να καταλάβουμε την εξουσία, όσο κι αν τη θέλουμε. Και δεν μιλάμε για εξουσία του ΚΚΕ. Αυτό θα είναι τραγικό λάθος. Μιλάμε για εξουσία της εργατικής Τάξης που την ασκεί μαζί με τους συμμάχους της, βεβαίως στο πολιτικό επίπεδο δεν μπορεί να είναι έξω η δύναμη του ΚΚΕ. Αλλά απορρέει από εκεί, από το ποια Τάξη είναι στην εξουσία, όχι ποιο Κόμμα.
Για να στο πω καθαρά. Έχουμε γνωρίσει και κυβερνήσεις που μέσα είχαν και Κομμουνιστικά Κόμματα και επίσης γνωρίζουμε σήμερα ότι στην εξουσία σε μονοκομματικό πολιτικό σύστημα υπάρχει Κομμουνιστικό Κόμμα. Στην Κίνα. Εξουσία του Κομμουνιστικού Κόμματος είναι, εξουσία της εργατικής τάξης, δεν είναι.
Δεύτερον, εδώ να το έχουμε καθαρό: Σε κυβερνήσεις οι οποίες διαχειρίζονται την τύχη του καπιταλιστικού συστήματος δεν πρόκειται να πάρουμε μέρος. Αν για οποιοδήποτε λόγο κάποια στιγμή, σε μια απότομη όξυνση της ταξικής πάλης δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, σημαίνει ή ότι ο λαός έχει υιοθετήσει την εντολή για τη ρήξη και την ανατροπή και το εκφράζει –έχει τη δυνατότητα να το εκφράσει και κοινοβουλευτικά- ή αν δεν έχει συνειδητοποιήσει αυτό, τότε υπάρχουν δυο ενδεχόμενα:
Ή να ζητήσει από το ΚΚΕ να συμβιβαστεί, πράγμα που δεν πρόκειται να κάνουμε, ή έστω κι εκείνη τη στιγμή να συνειδητοποιήσει την ανάγκη της ρήξης. Εξαρτάται πια, από τη στάση του λαού.
Αλλά, να πούμε κι ένα άλλο: Ο λαός πότε θα δώσει ισχυρή κοινοβουλευτική δύναμη στο ΚΚΕ; Όταν συνειδητοποιήσει την ανάγκη της αλλαγής τάξης στην εξουσία. Δεν θα το κάνει έτσι απλά και τυχαία. Άρα το θέμα είναι να δυναμώσει το κίνημα και ό,τι υποχρέωση μας αναθέσει εμείς θα παλέψουμε να την κάνουμε πραγματικότητα, έχοντας πει πριν στον λαό τι ακριβώς σκοπεύουμε να κάνουμε.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Κυρία Παπαρήγα, σημειώσατε ότι ο λαός πρέπει να διαγράψει στη συνείδησή του το χρέος. Δεν θα ήταν καλύτερα τα πράγματα για τους εργαζόμενους αν διαγραφόταν το χρέος και στα χαρτιά και σταματούσε η αποπληρωμή του;
Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Η πάλη για τη διαγραφή του χρέους είναι στενά δεμένη με την πάλη -ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα- για την εξουσία. Τι είναι το χρέος; Αυτή τη στιγμή είναι ένα χρέος σε επίπεδο Ευρώπης και όχι μόνο σε επίπεδο Ελλάδας. Εάν πεις στην κυβέρνηση «ζήτησε τη διαγραφή του χρέους», θα έρθει αυτή και θα μας πει: Διαγραφή του χρέους σημαίνει ότι οι πιστωτές δεν χάνουν το 30% ή το 40%, αλλά τα χάνουν όλα. Διαγραφή του χρέους σημαίνει αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί αυτό δεν θα το δεχτεί η Ευρωπαϊκή Ένωση.
Δηλαδή αν στην Ελλάδα κερδίσει έδαφος η διαγραφή του χρέους, το χρέος ποιος μπορεί να το διαγράψει; Οι πιστωτές; Αυτοί δεν το διαγράφουν. Και θα κάνουν κατασχέσεις και θα πάρουν μια σειρά μέτρα. Μα αν ο λαός είναι αποφασισμένος να φύγει από την Ευρωπαϊκή Ένωση και να συγκρουστεί με τους κινδύνους που προκαλεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, τότε η διαγραφή του χρέους είναι φυσιολογικό αποτέλεσμα.
Όταν λέμε εμείς αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση και λέμε κοινωνικοποίηση τι σημαίνει; Ότι πάμε και πληρώνουμε στους καπιταλιστές αυτά που θα κοινωνικοποιηθούν; Όταν λες κοινωνικοποίηση σημαίνει διαγραφή των πάντων, ή τουλάχιστον ανάλογα και με το συσχετισμό δύναμης, είσαι αποφασισμένος να αντιμετωπίσεις την αντεκδίκηση.
Η έννοια διαγραφή του χρέους, δεν είναι ξένη προς τη δική μας άποψη. Εμείς θέλουμε να διαγράψουμε την αστική τάξη ως τάξη, το χρέος είναι που θα μας πονέσει;
Αν το ΠΑΣΟΚ ήταν αποφασισμένο να τα κάνει αυτά και το κυριότερο αν ο λαός ήταν αποφασισμένος να το κάνει, θα έπρεπε να δώσει ριζική λύση και όχι μόνο στο χρέος. Είναι λίγο τεχνοκρατική πρόταση, αποδυναμωμένη ιδεολογικά και πολιτικά. Ο κόσμος θα σου πει «εγώ δεν αντέχω τη διαγραφή», «δεν είμαι έτοιμος να δεχτώ όλα αυτά».
Εμείς βεβαίως του λέμε να διαγράψεις από τη συνείδησή σου το χρέος.
Γιατί ένα μεγάλο μέρος του λαού επηρεάζεται και σου λέει «αφού χρωστάμε, να ξεπληρώσουμε και μετά να ζητήσω να μου αυξηθούν οι μισθοί». Άρα η διαφορά μας δεν είναι στο αν πρέπει να μπει η διαγραφή ή όχι. Αλλά μέσα σε ποια προγραμματική κατεύθυνση εντάσσεται.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Την τελευταία περίοδο όλο και περισσότεροι κα Παπαρήγα, σηκώνουν το σενάριο της πρόωρης προσφυγής στις κάλπες. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση και του Προέδρου της Νέας Δημοκρατίας του κ. Αντώνη Σαμαρά.
Να σας ρωτήσω καθαρά: βλέπετε εκλογές;
Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Που να ξέρω εγώ τώρα τι σκέφτεται η κυβέρνηση; Εδώ είναι κόλπα και τερτίπια! Δεν μπορούμε να ξέρουμε και δεν το ψάχνουμε κιόλας.
Η καλύτερη προετοιμασία του λαού για τις εκλογές γίνεται κάθε μέρα μέσα από μικρότερες και μεγαλύτερες κινητοποιήσεις. Παραδείγματος χάριν μπορεί στις 23 Φλεβάρη να νεκρώσει η Ελλάδα; Να ανατείλει με απεργιακές Επιτροπές μόνιμες -όχι για τις 23 Φλεβάρη μόνο- παντού και με Επιτροπές αγώνα στους τόπους δουλειάς και εκεί που υπάρχουν Σωματεία; Μπορεί στις 23 Φλεβάρη να πάρουν απόφαση οι εργάτες 100-200 εργοστασίων ότι δεν υπογράφουν επιχειρησιακή σύμβαση; Αυτή είναι η καλύτερη προετοιμασία για τις εκλογές.
Αν όλα αυτά δεν προηγηθούν, οι εκλογές θα είναι μία από τα ίδια. Το θέμα είναι τι θα δώσουν οι εκλογές.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Κυρία Παπαρήγα, το τελευταίο διάστημα αρχίζει και διαμορφώνεται ή φαίνεται ότι διαμορφώνεται ένα κλίμα εκρηκτικό. Χτες είχαμε τα επεισόδια στην Κερατέα, υπάρχουν συνεχόμενες απεργίες γιατρών, φαρμακοποιών, Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και υπάρχει και σε εξέλιξη μια πολύ σοβαρή απεργίας των 237 μεταναστών.
Ταυτόχρονα βλέπουμε ότι η Κυβέρνηση σκληραίνει τη στάση της απέναντι σε κάθε ομάδα που διαμαρτύρεται. Που εκτιμάτε ότι μπορεί να οδηγήσει αυτή η κόντρα και κυρίως με το θέμα των μεταναστών γιατί φαίνονται αποφασισμένοι και αν θεωρείτε ότι μπορεί να οδηγήσει σε γεγονότα τύπου Δεκέμβρη.
Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Όταν θα είναι πραγματικά εκρηκτική η κατάσταση δεν θα μπορεί να κάνει τίποτε η κυβέρνηση.
Υπάρχει αγανάκτηση, υπάρχει ακόμη και διάθεση και για ξεσηκωμό, αλλά ακόμη το κίνημα δεν είναι σε μια τέτοια κατάσταση και πρέπει να περάσει σε τέτοια κατάσταση, για να μπορεί να έχει και ορισμένες μικρότερες ή μεγαλύτερες νίκες. Εμείς δεν λέμε μόνο ριζική νίκη.
Μην μπερδεύουμε τις μορφές πάλης. Οι μορφές πάλης πρέπει να δυναμώσουν δεν το συζητάμε, να βρούμε και νέες, αλλά έχει σημασία και τι ζητάει ο λαός. Και ο αγώνας πρέπει να είναι ενιαίος. Δεν μπορεί κάθε κλάδος μόνος του. Δεν έχει σημασία αν θα απεργούν όλοι μαζί, αλλά η συνειδητοποίηση ότι η επίθεση είναι ενιαία και πρέπει να δοθεί ενιαία η απάντηση και με ποια στρατηγική. Ακόμα το κίνημα αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται, αυτό που λέμε ικανό για μια αποφασιστική σύγκρουση ή για μια διαδικασία τέτοια. Θα γίνει, εμείς εκεί παλεύουμε. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί πρέπει το σημείο αναφοράς να είναι Δεκέμβρης του 2008. Όχι δεν έχουμε κανένα τέτοιο σημείο αναφοράς. Μπορεί να έχει τέτοιες καταστάσεις, ένα γεγονός να βγάλει τον κόσμο στους δρόμους, αλλά αυτό πρόκειται όχι μόνο για καρικατούρα κινήματος αλλά πρόκειται για μοχλό υπονόμευσης του κινήματος. Κοιτάξτε να δείτε η κυβέρνηση και η κάθε κυβέρνηση θα παλέψει το κίνημα όχι μόνο με την καταστολή, με τον εισαγγελέα, με τις απολύσεις, θα την παλέψει με τη συστηματική φθορά, χρησιμοποιώντας την προβοκάτσια ή αξιοποιώντας ανθρώπους που συναισθηματικά ή ανώριμα κάνουν την άλφα ή τη βήτα επιλογή.
Πότε οι εργατικές κινητοποιήσεις άρχισαν να μειώνονται; Μετά τα τρία θύματα στη Marfin. Έτσι είναι. Δεν είναι και τόσο απλά πράγματα.
Για να ξεκαθαρίσουμε, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, δεν έχει το δικαίωμα κατά κάποιο τρόπο να επιβάλλει παντού και αν θέλετε και σε ανθρώπους που δεν είναι κομμουνιστές με ποια μορφή πάλης θα παλέψουν. Το ίδιο το κίνημα πρέπει να έχει τη δική του δυναμική. Είδατε όταν έγινε αυτό στη Νομική, ενώ κρίναμε τον τρόπο που χρησιμοποιήθηκαν οι μετανάστες, αυτό δεν σημαίνει ότι θα ανεχτούμε να ποινικοποιείται η δράση αυτών που χρησιμοποίησαν τους μετανάστες και να τους τραβάει ο εισαγγελέας, ανεξάρτητα από τη διαφωνία μας για τους χειρισμούς ή θα δεχτούμε να την πληρώσουν τα θύματα οι μετανάστες. Αλλά τα πράγματα είναι σύνθετα, ο αντίπαλος έχει πολλά όπλα να σε πολεμήσει.
Δεν σημαίνει στο όνομα της προβοκάτσιας δεν αναπτύσσω αγώνες για να μην έχω προβοκάτσια, γιατί αυτό επίσης θα κάνει καλό στους προβοκάτορες και αυτούς που τους αξιοποιούν αλλά και αυτό πρέπει να το πάρεις υπόψη. Σημείο αναφοράς για μας δεν είναι ο Δεκέμβρης του 2008. Είναι και η πείρα του παρελθόντος, αλλά και το τι κίνημα απαιτείται σήμερα και για ποιο σκοπό. Η κουκούλα, το σπάσιμο της βιτρίνας και η πέτρα δεν είναι κίνημα. Το πραγματικό κίνημα είναι αυτό που ζητάει η ιδιοκτησία του πλούτου να γίνει λαϊκή ιδιοκτησία.
Κάποτε στη βουλή είπαμε και έχει γράψει πολλά γι’ αυτό και το «ΠΡΙΝ» ότι σε αυτή τη λαϊκή εξέγερση που εμείς θα στηρίξουμε δεν θα σπάσει βιτρίνα. Κοιτάξτε να δείτε, δεν έχουμε αυταπάτες ότι ο αντίπαλος δεν θα μας σπάσει τα κεφάλια. Αλλά ο στόχος δεν θα είναι η βιτρίνα του συστήματος, ο στόχος θα είναι το ίδιο το σύστημα αυτό.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Κυρία Παπαρήγα θα επανέλθω στο πρώτο ερώτημα που σας ετέθη. Αναφερθήκατε με ευκρίνεια στο δικαίωμα των λαϊκών τάξεων να διεκδικήσουν στάση πληρωμών στα διόδια και στα μέσα μεταφοράς…
Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Και σε άλλα πράγματα. Στα νοσοκομεία το 5ευρω.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Η κυβέρνηση σχεδιάζει την ποινικοποίηση αυτών των δράσεων, τη συνδέει με χουλιγκανισμούς που έγιναν πρόσφατα σε θέατρο ενώ επικρίνει και τον πολιτικό σας χώρο για υποκίνηση αυτών των κινήσεων πολιτών. Τι απαντάει το κόμμα σας και πώς θα προστατευτούν οι πολίτες που αντιδρούν από μια ποινικοποίηση;
Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Υποκινεί αυτός που είναι στο παρασκήνιο. Δεν νομίζω ότι εμείς είμαστε σε κανένα παρασκήνιο. Εμείς λέμε στο λαό τις θέσεις μας, άλλοι τις ασπάζονται, άλλοι προβληματίζονται και άλλοι δεν τις ασπάζονται. Αυτό υποκίνηση είναι; Ή εμείς δεν έχουμε το δικαίωμα να θέλουμε να πείσουμε το λαό πάνω στις δικές μας θέσεις;
Δεύτερο. Τι σχέση έχει τώρα ο χουλιγκανισμός στο θέατρο «ΚΟΥΝ» γιατί στον τίτλο έγραφε τον «ΠΑΟΚ» με το «δεν πληρώνω» ή «ελευθερώνω τις μπάρες για να περάσουν τα αυτοκίνητα χωρίς διόδια». Καμία σχέση.
Είναι φανερό τώρα ότι κάθε κυβέρνηση που υπηρετεί την αστική τάξη, τον λαό, όταν σηκώνει κεφάλι, τον λέει όχλο, χουλιγκάνους. Άκουγα δυστυχώς και δημοσιογράφους στα κανάλια και στο ραδιόφωνο που μιλούσαν για την Αίγυπτο να λένε βγήκε ο όχλος. Τι ο όχλος; Ο λαός βγήκε. Έλεος. Τι σχέση έχει το θέατρο «ΚΟΥΝ» με αυτό που λέμε εμείς; Ή αν θέλετε το ΚΚΕ έχει δώσει έμπρακτα δείγματα πώς εννοεί την ανυπακοή και την απειθαρχία, την κατάληψη και μια σειρά άλλα πράγματα. Αυτά να μην τα λένε στο ΚΚΕ που ξέρει πάρα πολύ καλά να περιφρουρεί τους αγώνες από τους προβοκάτορες.
Αυτά είναι τα μέτωπα που ανοίγονται. Ποινικοποιεί η κυβέρνηση και ο λαός πρέπει να ξεπεράσει το φόβο της ποινικοποίησης όχι ατομικά. Κανένας μας δεν μπορεί ατομικά, αλλά ως κίνημα. Δηλαδή ο λαός να πάψει να θεωρεί την αστική νομιμότητα σαν ευαγγέλιο. Να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις με όρους μαζών για την ανατροπή αυτής της νομιμότητας και τη δημιουργία μιας νέας νομιμότητας της λαϊκής.
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ: Από τις ευρωεκλογές και μετά στις εθνικές εκλογές βλέπουμε μια τάση, ένα σημαντικό τμήμα του λαού να απέχει ακόμα και από τη διαδικασία των εκλογών. Αυτή η τάση φαίνεται να διογκώνεται και να διευρύνεται τουλάχιστον στα ευρήματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων. Μπορείτε να μας κάνετε μια εκτίμηση;
Α. ΠΑΠΑΡΗΓΑ: Ναι, εξηγείται το φαινόμενο. Θα έλεγα όμως ότι η αποχή ακόμα και όταν ξεκινάει με κάποια προοδευτικά πολιτικά κριτήρια, γιατί δεν μπορούμε να πούμε ότι όσοι δεν πάνε να ψηφίσουν είναι αντιδραστικοί. Αντικειμενικά όμως είναι ενεργητική ενσωμάτωση στο σύστημα, έτσι λειτουργεί.
Όντως, ιδιαίτερα στις τελευταίες εκλογές η αποχή δεν είχε να κάνει με ανθρώπους που λέγανε θα πάω στην παραλία. Ήταν από ανθρώπους υποψιασμένους, πολιτικά προβληματισμένους αλλά ξέρετε υπάρχει πολιτικοποίηση και πολιτικοποίηση. Η πολιτικοποίηση και ο ριζοσπαστισμός όχι μόνο σήμερα, αυτό ίσχυε και χτες και προχτές, αλλά τέλος πάντων ειδικά σήμερα, πρέπει να «πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα» και πρέπει να κατευθύνεται στο ζήτημα της αλλαγής στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας.
Να το πούμε και αλλιώς. Στο να τοποθετηθείς. Είτε με τον δρόμο που υπηρετεί το κεφάλαιο είτε με τον δρόμο που υπηρετεί την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Βεβαίως έχει πολλές μορφές η πολιτικοποίηση, διαφορετικό βάθος αλλά αν δεν πιάσεις τον ταύρο από τα κέρατα και δεν τον δεις σαν προοπτική και δεν πιστέψεις ότι μπορεί αυτή την προοπτική να τη διεκδικήσεις, τότε ενσωματώνεσαι στο σύστημα ακόμα και όταν το σιχτιρίζεις από το πρωί μέχρι το βράδυ.
ΑΘΗΝΑ 9/2/2011 ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου