Οι "Αρχοντες" κοιμούνται ....Σσσσσσς..... σιγά μην τους ξυπνήσουμε!

Τον ύπνο του δικαίου (πάντα κατά την ταπεινή μου γνώμη) «κοιμάται» η δημοτική αρχή της πόλης μας και μαζί της «κοιμάται» και ο φιλήσυχος και νομοταγής Γιαννιτσιώτης.Αυτός που τα προβλήματα πάσης φύσης(πολιτικά, οικονομικά,εργασιακά, ψυχολογικά κλπ)τον έπνιξαν και τον κατέστησαν ανίκανο να αντιλαμβάνεται και να αντιδρά απέναντι στα προβλήματα και τις προκλήσεις που έχει ν’αντιμετωπίσει καθημερινά.

15 Ιανουαρίου και η γιορτινή ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς διατηρείται στο ακέραιο στην πόλη μας αφού τα δέντρα των Χριστουγέννων,το καραβάκι και αρκετά ακόμη στολίδια ήταν σε λειτουργία,με τα χιλιάδες λαμπάκια......
 τους αναμμένα έως αργά το βράδυ σήμερα(στο πάρκο του πολύκεντρου) και δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα παραμείνουν έτσι να μας θυμίζουν με την λειτουργία τους την απραγία των υπευθύνων και την αργή αντίδραση των μηχανισμών διοίκησης.
Μην βιαστείτε να με κατηγορήσετε ότι «τους βάζω όλους στο ίδιο τσουβάλι» γιατί θα εξαιρέσω κάποιους οι οποίοι προσπαθούν για την πόλη μας, αλλά είναι μόνοι τους και η φωνή τους χάνεται από την απάθεια και απραξία των πολλών.
Ναι, των περισσοτέρων από εμάς, που ενώ ενοχλούμαστε από όλα όσα κακά και στραβά συμβαίνουν σ’αυτήν την πόλη που κατοικούμε,σφυρίζουμε αδιάφορα και η αντίδρασή μας φτάνει και εξαντλείται μέχρι την πρώτη γουλιά του καφέ ,στις καφετέριες και τα καφενεία της πόλης.
Τα έχουμε φορτώσει όλα στους άλλους... Προτάσεις,λύσεις, ,παρατηρήσεις, ,διαμαρτυρίες, καταγγελίες,δεν αφορούν εμάς .Εμείς είμαστε ‘υπεράνω ‘αυτών και ξέρουμε μόνο να ζητάμε και να απαιτούμε «εκ του καναπέως»,άιντε και «εκ της καρέκλας της καφετέριας».
Μ’ αυτά και μ’ αυτά μπήκαμε και στο δύσκολο «καθ’ όλα» έτος 2012 και αφού τελειώνουν οι ευχές και τα πανηγύρια,οι γιορτές,οι τελετές και το ραχάτι των ημερών(μιας και ο μήνας περπατάει το δεύτερο δεκαπενθήμερο του)πάμε να μπούμε όλοι μας, στους κανονικούς μας καθημερινούς ρυθμούς.
Μαζί μας όμως σέρνουμε και την κακομοιριά κάποιων κακομαθημένων και αδιόρθωτων «ωχαδερφιστών» συμπολιτών μας, που κοιτάζοντας λοξά και κρυφοχαμογελώντας με την δική μας ανοχή αλλά και την ανικανότητα των υπευθύνων να ασκήσουν τον έλεγχο «επαρκώς και νομίμως»,κάνουν ότι τους βολεύει και τους ευχαριστεί και γενικώς πράττουν «ότι γουστάρουν» και δίχως να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.
Σταθμεύουν όπου θέλουν και για όσο θέλουν.Πεζοδρόμια,μονόδρομοι,διαβάσεις πεζών,είσοδοι και έξοδοι πολυκατοικιών και υπηρεσιών,καθώς και όρια ταχύτητας και θορύβου είναι μερικά από αυτά που συστηματικά παραβιάζονται.
Άλλοι πάλι,πετούν όπου βρουν(πάντα εκτός των κάδων απορριμάτων)και ότι βρουν σε ότι ώρα τους βολεύει αυτούς.Οικιακά απορρίμματα μπερδεμένα με παλιά είδη υγιεινής,και κενά συσκευασιών(από εμπορικά καταστήματα),καναπέδες,παλία έπιπλα,στρώματα,θερμοσίφωνες,πλαστικά παιχνίδια,είναι μερικά από αυτά που συμπληρώνουν την εικόνα γύρω από τους κάδους που ασφυκτικά γεμάτοι συνήθως με μισάνοιχτο το καπάκι μοιάζουν να μας γελούν περιπαικτικά.
Κάποιοι βάλθηκαν να κόψουν ή να κλαδέψουν ότι δεν τους αρέσει ή δεν τους εξυπηρετεί.Μια βόλτα στα μαγαζιά,εμπρός των οποίων παλιότερα υπήρχαν δεντράκια θα σας πείσει για την αλήθεια των γραφομένων μου(κάποιοι έβαψαν και τα τζάμια των φανοστατών για να υπάρχει style).Τα δέντρα ξαφνικά ξεράθηκαν και μετά από λίγο «ως δια μαγείας»μεταμορφώθηκαν σε ομπρέλες και σόμπες υγραερίου,άσε που τώρα είναι πολύ της μόδας και οι νάιλον διαφανείς τέντες που περιορίζουν τους ήδη καταπατημένους και μόνο κατ’ όνομα πεζόδρομους,δημιουργώντας χώρους τάχα καπνιστών, σε μαγαζιά που οι καπνιστές μη σεβόμενοι τον διπλανό τους,τα παιδιά,τους ηλικιωμένους και πρώτιστα τον νόμο,καπνίζουν αρειμανίως σαν φουγάρα πλοίων,σ’ έναν μυστικό διαγωνισμό για το ποιος θα καπνίσει τα περισσότερα τσιγάρα στον λιγότερο χρόνο και στον μικρότερο χώρο.
Κάποιοι παρκάρουν τα πάσης φύσεως βαρέα οχήματά τους όπου βρουν.Πάρκα,πλατείες,διασταυρώσεις αλλά και κεντρικές οδοί είναι γεμάτες από αυτά που μαζί με γεωργικούς ελκυστήρες και γεωργικά εργαλεία συμπληρώνουν τον στίβο εμποδίων και καλυμμάτων για τους άτυχους οδηγούς που θα τολμήσουν να επιχειρήσουν να οδηγήσουν στην πόλη μας.
Φωτεινοί σηματοδότες που είναι αρύθμιστοι ή δεν λειτουργούν,λάθος σημάνσεις ή έλλειψη σήμανσης,κατεστραμμένο οδόστρωμα, παράνομη κατάληψη οδοστρώματος από αντικείμενα(συνήθως των μαγαζιών) και πολλά άλλα κάνουν την πόλη μας να μοιάζει ζούγκλα.
Πάρκα που προσομοιάζουν την υποσαχάρια Αφρική «ως προς την βλάστηση» και το Σαράγιεβο την περίοδο του πολέμου το 1992-95 «ως προς την όψη τους»,με τους γονείς και τα παιδάκια που προσπαθούν να παίξουν ανάμεσα σε σκουπίδια και χαλασμένα ή και ανύπαρκτα παιχνίδια να ομοιάζουν με πρόσφυγες πολέμου που προσπαθούν να ζήσουν.
Πεζοδρόμια απροσπέλαστα από τους πεζούς λόγω της κατάληψης από τραπεζοκαθίσματα,εμπορεύματα καταστημάτων,ακατάλληλα για πεζοπορία από τις τρύπες και τις κάθε είδους μετατροπές «για να βολευτούν κάποιοι καταστηματάρχες ή ιδιοκτήτες οικιών και οχημάτων,τέντες,κλιματιστικά,πινακίδες,ιδιοκατασκευές,ράμπες,σκαλοπάτια.Κόπρανα ζώων αδέσποτων, αλλά και άλλων που έχουν δεσπότες «αδέσποτους» και απολίτιστους, αλλά παρ’όλα αυτά «φιλόζωους» μα όχι φιλάνθρωπους.Κάθε είδους σκουπίδια και βρομιές,δίνουν εικόνα «ναρκοπέδιου» παρά ασφαλών και άνετων πεζοδρομίων.
Αυτά και πολλά άλλα βλέπω καθημερινά και θλίβομαι.Μετά ντρέπομαι και λίγο αργότερα θυμώνω.Τα βάζω με τον εαυτό μου που μένω μόνο να κοιτάζω, τα βάζω με μένα που αρχίζω και αποδέχομαι την φαύλη αυτή ακαταστασία και ανομία.
Η δύναμη της συνήθειας είναι τεράστια κι εγώ άρχισα να συνηθίζω μαζί με τους πολλούς να βλέπουμε το λάθος και το παράνομο και το ενοχλητικό και να μένουμε απαθείς.Να μας προκαλούν και να μην αντιδρούμε,να μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μας και απροκάλυπτα και να μην έχουμε το κουράγιο και την τόλμη να τους παρατηρήσουμε, έστω και για να καταλάβουν ότι τους βλέπουμε και δεν συμφωνούμε με ότι κάνουν.
Αυτό που με οργίζει όμως είναι να βλέπω αυτούς που είναι στα κοινά και εκλεγμένοι από τους συμπολίτες μου και εμένα,να αδιαφορούν,να κάνουν ότι δεν βλέπουν,να προσπερνούν τα προβλήματα και αρκετές φορές να συναλλάσσονται και με τους παρανομούντες σαν να μην συμβαίνει τίποτε(πηγαίνουν στα μαγαζιά τους και χαριεντίζονται μαζί τους ως πελάτες, τυγχάνοντας και ιδιαίτερης εκτίμησης από τους ιδιοκτήτες).Άλλοτε πάλι κάνουν τα στραβά μάτια(όταν ο πεζόδρομος είναι ανοιχτός και γεμάτος οχήματα κάθε είδους που κινούνται ή σταθμεύουν ανεξέλεγκτα)ειδικά τις μη εργάσιμες ημέρες και ώρες.Με τα αδέσποτα σκυλιά που έχουν δημιουργήσει αγέλες και γαβγίζοντας κατατρομάζουν μεγάλους και μικρούς προσπαθούν να δείξουν ότι είναι φιλόζωοι,δίνοντάς τους κάτι από αυτό που τρώνε(όταν γευματίζουν κάπου).Με τις γάτες που σκαλίζουν τους κάδους και σκορπίζουν τα σκουπίδια κάνουν το ίδιο.Αρκετές φορές έρχονται σε δύσκολη θέση αλλά ποτέ δεν αντιδρούν φοβούμενοι ότι θα χαλάσουν το «δημοφιλές προφίλ» που με τόσο αγώνα δημιούργησαν και θα χρειαστούν για να επανεκλεγούν.
Επειδή όμως βαρέθηκα και κουράστηκα να τα ανέχομαι όλα αυτά στην πόλη που γεννήθηκα,ζω εγώ και η οικογένειά μου και μεγαλώνω το παιδί μου και επειδή η ελευθερία και τα δικαιώματα όλων φτάνουν και σταματούν μέχρι εκεί που αρχίζει η δική μου ελευθερία και τα δικά μου δικαιώματα,αποφάσισα ν’αλλάξω τρόπο αντίδρασης σε όλα αυτά που συμβαίνουν(μερικά από τα οποία σας περιέγραψα) και να καταγγέλλω επώνυμα και με αποδεικτικά κάθε παρανομία και αυθαιρεσία που με ενοχλεί, με υποτιμά σαν δημότη και με προσβάλει σαν άνθρωπο.
Θα προσπαθήσω με το δικό μου παράδειγμα να πείσω κι εσάς να έρθετε και όλοι μαζί να κάνουμε κάτι για τα Γιαννιτσά που είναι η μικρή μας πατρίδα.
Παρακαλώ να με συγχωρήσετε αν σας στενοχωρώ και δεν έχω την διάθεση να θίξω προσωπικά κανέναν. Αποδείξτε μου ότι κάνω λάθος και θα το παραδεχτώ για να μην πω ότι θα χαρώ,γιατί αυτό θα σημαίνει ότι κάτι θα είναι διαφορετικό από αυτό που εγώ αντιλαμβάνομαι.
Παρακαλώ και την δημοτική αρχή να κάνει κάτι χρησιμοποιώντας όλους όσους θέλουν και μπορούν,σε εθελοντική βάση και χωρίς κανένα άλλο όφελος εκτός από αυτό της πόλης μας.Άλλοι δήμοι το κατάφεραν με μεγάλη επιτυχία.Εμείς γιατί δεν δοκιμάζουμε;

Ναούμ Δ.Βοϊτσίδης
«για να μην χρειαστεί να απολογούμαι αργότερα(στο παιδί μου) γι αυτά που μπορούσα να κάνω (για να έχει αυτό μια καλύτερη πόλη) και όμως δεν έκανα...»